Κάθε διατομή ή τραυματισμός των ιστών πυροδοτεί τον μηχανισμό επούλωσης ο οποίος, μέσω παρατεταμένης περίπλοκης διεργασίας, καταλήγει στο σχηματισμό ουλής.

Στο εσωτερικό του οργανισμού οι σχηματιζόμενες ουλές είναι αόρατες και υπό τον όρο ότι δεν δημιουργούν λειτουργικά προβλήματα δεν ενοχλούν. Αντίθετα στην επιφάνεια του σώματος οι ουλές είναι εμφανείς και προκαλούν τόσο λειτουργικά όσο και κοσμητικά προβλήματα με σοβαρές ενίοτε ψυχολογικές, επαγγελματικές και κοινωνικές επιπτώσεις.

Η φυσιολογική ουλή είναι νεόπλαστος συνδετικός ιστός που καλύπτει όλη την έκταση του τραυματισμού του δέρματος. Αρχικά είναι ερυθρωπή και σκληρή και σταδιακά μαλακώνει και αποκτά το χρώμα του περιβάλλοντος δέρματος. Δεν έχει όμως τις ιδιότητες του φυσιολογικού δέρματος και γιαυτό διαφέρει από αυτό και καθίσταται ορατή.

Η υπερτροφική ουλή είναι υπερπλαστική, εξέρυθρη και σκληρή ουλή που δεν υποχωρεί και δεν προσομοιάζει με το φυσιολογικό δέρμα μετά την πάροδο 8-10 μηνών από τη δημιουργία της.

Το χηλοειδές είναι έντονα υπερτροφική ουλή που απλώνεται και εξέχει από τα όρια του τραυματισμού του δέρματος. Ο τύπος της ουλής που θα δημιουργήσει ο τραυματισμός ενός ατόμου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες (θέση, έκταση, κατεύθυνση και είδος τραύματος, ηλικία, παθήσεις) αλλά κυρίως από την ιδιαίτερη τάση σχηματισμού “καλών ή κακών” ουλών.

Οι ουλές οιασδήποτε μορφής είναι μόνιμες και δεν εξαφανίζονται ποτέ. Δεν υπάρχει μέχρι σήμερα τεχνική, ουσία ή συσκευή που να μετατρέπει, με μαγικό τρόπο μια ουλή, σε φυσιολογικό δέρμα και να την εξαφανίζει. Ο ίδιος ο οργανισμός πάντως, επιστρατεύοντας τις δυνάμεις του, βελτιώνει σταδιακά τις ουλές πολλές φορές σε αξιοθαύμαστο βαθμό.

Ο πλαστικός χειρουργός, γνωρίζοντας τους σχετικούς μηχανισμούς, εξασφαλίζει τις ιδανικότερες συνθήκες επούλωσης έτσι ώστε οι τελικές ουλές να εξαρτώνται μόνο από την τάση του οργανισμού. Επιπλέον, όπου είναι δυνατόν, τοποθετεί τις ουλές σε αόρατα ή δυσδιάκριτα σημεία. Τέτοια σημεία είναι τα μαλλιά, τα ρουθούνια, οι πτυχές του δέρματος κλπ.

Οι ουλές όλων των μορφών μπορούν πάντως να βελτιωθούν, συχνά σε τέτοιο βαθμό, ώστε να καταστούν σχεδόν αόρατες.

Σήμερα χρησιμοποιούνται διάφορες τεχνικές που στοχεύουν στην απόσβεση των ουλών. Στις κυριότερες περιλαμβάνονται:

• Η αφαίρεση της ουλής και η επενασυρραφή του δέρματος υπό καλύτερες συνθήκες.

• Η τοποθέτηση, δίπλα στην ουλή, διατατήρα δέρματος και η ολική αφαίρεσή της σε δεύτερο χρόνο.

• Η χρήση Laser διαφόρων τύπων.

• Η δερμοαπόξεση δηλαδή η αφαίρεση των επιφανειακών στοιβάδων του δέρματος, με τη βοήθεια ειδικών τροχίσκων, με στόχο την ανάπλαση του δέρματος χωρίς ουλές. Είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική στις ουλές της ακμής.

• Το χημικό πήλινγκ.

• Τα εμφυτεύματα (υαλουρονικό οξύ, κολλαγόνο κλπ) για "βυθισμένες" ουλές.

• Οι εγχύσεις διαλύματος κορτιζόνης υπό πίεση (Dermojet).

• Η ακτινοβολία.

• Τα επιθέματα σιλικόνης.

• Οι πιεστικές επιδέσεις.

Η επιλογή της κατάλληλης τεχνικής ή ο συνδυασμός τεχνικών αποτελεί στρατηγική επιλογή και αποκλειστικό προνόμιο του πλαστικού χειρουργού που καλείται να συνεκτιμήσει πληθώρα παραγόντων και να αντιμετωπίσει τον μεγάλο άγνωστο που δεν είναι άλλος από την ιδιαίτερη αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού.